Zeevrouw{4}

Deze dagen staat er echt een puist wind, we varen net achter een orkaan langs, maar ik ben nu helemaal ingeslingerd en heb nu nergens geen last meer van, 1 Motor tijdelijk buiten gebruik {manny trubbels}, ze hoeven zich niet te vervelen in de machinekamer.

Bruin gebrand ga ik heerlijk op het schavotje zitten, en al slingerend geniet ik van de zee en de rust, die maar van korte duur zou zijn, maar daar kom ik nog op terug. Ineens lijkt het schip wel een zig-zag naaimachine, de stuurmachine kapot weer wat, het moest eens goed gaan. Nu zijn we bij Colombia, veel vliegende vissen, en 's avonds om half 7 al donker, lange avonden. Veel zee, maar gelukkig het zeetje loopt van achteren in.

De andere dag zagen we in de verte Panama, en om 2uur 's nachts bij de sluizen van Panama. Best nieuwsgierig ga ik naar de brug om te kijken waar de ezels zijn die het schip voorttrekken. Mooi voor de gek gehouden door de bemanning, al het brood voor niks bewaard. Ik krijg ze nog wel die patjakkers, daar komen ze nog wel achter!!!! Hartstikke mooi en een hele ervaring rijker, want het is niet één sluis, maar meerdere sluizen waar het schip voortgetrokken door loc’s doorheengaat. Een leger roeiers en zo aan boord, met tassen vol troep zoals kaarten , horloges en aangaande waar. Ze verkochten b.v. een aanzichtkaart voor een fles bier. En uitkijken, en de hut op slot, voor je bezoekers kreeg.

De doorvaart door Panama duurde ongeveer 8 uur, het leek de Biesbosch wel, waar we waren, Maar dat was natuurlijk de heimwee naar m’n vertrouwde omgeving. Nu langs Costa Rica naar Nicaragua , heel mooi, wat dolfijnen en bruinvissen begeleiden het schip, en we hebben nu ook Spaanse muziek. We zijn aan het inventariseren voor het {apeland}, omdat daar alles achter slot en grendel gaat en hut controle krijgen, alles wat waarde heeft o.a. geld en sieraden gaan bij de Ouwe de kluis in.

Ook de bemanning vraagt nogal eens om hulp, broeken korter maken, knopen aanzetten en haren knippen en zo meer. Al met al ben ik heel de dag zo'n beetje bezig en verveel me niet. Met de matrozen een praatje en in de vetput meelopen en de kok een handje toesteken. Zo komen we in Corinto, waar we opgewacht worden door een leger van militairen en vreemde knakkers.

Daar schrijf ik weer over in mijn volgend verhaal.

Groetjes Susanne.