15 – ‘¿Drinky para mi?'

De mare van mooie vrouwen was Buenos Aires al vooruit gegaan. Die avond zouden we, m'n vaste stapmaat vanaf Bremen Rinus en ik, de wal op gaan om te kijken of dat ook echt klopte.
Rinus was een echte Amsterdammer, een grote bek dus, maar een prima vent. Hij noch ik had enige ervaring in die stad. Behalve in Bremen en Hamburg en dat ene terrasje in Las Palmas, waren we immers nog nergens geweest.
Zo tegen achten was ik klaar en kon ik gaan douchen. Blijkbaar was ik erg opgewonden voor ons eerste avondje overzees stappen want het ging niet helemaal goed. Gauw douchen, tanden poetsen en de gebruikelijke Brylcreem in m'n haar.   Ik keek in de spiegel om te kijken of het resultaat was wat ik er van verwachtte. Ik keek nog eens en toen viel me op dat m'n haar wit begon te worden. Had ik verdomme twee keer de tube Prodent gepakt. Eerst om m´n tanden te poetsen en even later heb ik het in m´n haar gesmeerd. Brylcreem en Prodent, zaten namelijk allebei in wit/rode tubes. Het was nog een hele klus om m’n haardos weer enigszins toonbaar te maken. Maar eindelijk was het dan zover. Vanuit Darsena 5, de haven waarin we lagen, vertrok een bus naar de Retiro. Dat zou, volgens onze informatie, niet ver van de 25 de Mayo te zijn, daar waar weer vlakbij het nachtleven bruist.

¿Drinky para mi?

Vanaf de Retiro gingen we dus te voet verder en zagen al gauw de oplichtende neonlichten die we zochten. De lichtreclames maakten ons attent op bars met namen als The Night and Day Bar, the Texas Bar, de New Texas Bar en de Long Texas Bar. Bij de laatste gingen we naar binnen. Het bleek een soort pijpenla te zijn met een lengte van een meter of dertig en een breedte van een meter of zes, zeven misschien. Het was er niet hinderlijk licht en we keken uit naar een vrij tafeltje. Dat was niet moeilijk te vinden, want erg druk was het er op dat moment nog niet. Het was ook nog vroeg. Terwijl we ons in het pluche lieten zakken keken we elkaar al een beetje verontrust aan. Pluche? Dat deed ons vermoeden dat ze voor een drankje wel iets meer zouden vragen dan een willekeurig buurtcafé in Nederland.
Intussen hield de vooruitgesnelde mare over mooie vrouwen op een mare te zijn. We zaten nog maar net of twee meisjes verschenen uit het halfdonker en vroegen iets aan ons. We verstonden weliswaar geen woord, maar het was overduidelijk dat ze vroegen of ze bij ons mochten zitten. Omdat de natuur een doorsneeman niet heeft uitgerust met voldoende afweermiddelen tegen dergelijke situaties, zaten ze enkele seconden later naast ons. Daar zaten we dan en zo groen als gras na een regenbui in het voorjaar. Toen ze eenmaal naast me zat was ik behoorlijk onder de indruk. Ik voelde me als iemand die net een paar flinke halen van een sterke joint gehad had. Niet helemaal van deze wereld dus. De eerste associatie die bij me opkwam als ik naar haar keek, was met de afbeelding die op een stuk Maja zeep stond (en staat). Niet dat ze daar op leek, maar ze rook net zo lekker en zag er prachtig uit. Behalve misschien in een film, had ik nog nooit zoveel vrouw gezien, zeker niet in één lichaam en van zo dichtbij. Vanzelfsprekend had ze lang pikzwart haar en een prachtig gezicht met klassieke Latijnse lijnen. En een figuurtje waarvan je tot op dat moment alleen maar het vermoeden had gehad dat zo iets kon bestaan.
Terwijl ik zo naar haar keek, kwamen uit de mooiste mond die ik ooit gezien had de woordjes: ¿Drinky para mi? Helemaal overdonderd, alleen al door het feit dat zoveel schoonheid gewoon naast me zat, zei ik ‘ja’ of ‘si’, dat weet ik niet meer. Als het woord 'drinky' niet was gevallen, had ik waarschijnlijk niet eens begrepen wat ze van me wilde. Dat ik de consequentie van m'n positieve reactie niet overzag, was me op dat moment nauwelijks aan te rekenen. Natuurlijk niet! Ik was totaal ontoerekeningsvatbaar. Welke man kan nu zo'n mooi schepsel met lang pikzwart haar, zoiets simpels weigeren? Gelukkig kon ik later in voorkomende gevallen, dergelijke situaties beter aan, anders was het nog slecht met me afgelopen.

Aangemoedigd door mijn positieve reactie begon ze, in het Spaans uiteraard met enkele flarden Engels er tussendoor, met me te overleggen hoe het verder met ons tweeën moest. Ik stelde vast dat haar planning, voor de korte termijn tenminste, vrijwel gelijk was aan de mijne. M´n hormonen zorgden er intussen voor dat ik er bij wijze van spreken wel een PL voor had willen afsluiten om dat ook te realiseren. Alles was zo echt en zo grijpbaar dichtbij. Sterker nog, ik kon het gewoon aanraken, want dat mocht gerust. Nee, dit mocht ik niet door m’n vingers laten glippen.
Een andere realiteit was echter m´n gage van ƒ 144.60 ( € 65,--) per maand, waarvan ik ook nog m'n bediendenjasjes met zilveren KHL-knopen, de zwarte schoenen en twee zwarte broeken, moest afbetalen. Dus never mind de hormonen en aanverwante zaken. Min of meer ontnuchterd moesten we wel de conclusie trekken, dat het nachtleven van Buenos Aires voor ons nog enkele financiële maatjes te groot was. Zelfs de twee 'drinky’s' die ik aan die lieverd gespendeerd had, sloegen al een aardig gat in mijn begroting voor die avond. Omstandig legden we uit dat we graag wilden, maar bla, bla, bla, niet konden, omdat we wacht hadden en over een halfuur aan boord moesten zijn. We verlieten de ´Long Texas Bar´ en besloten, net als die meiden waarschijnlijk, betere tijden af te wachten. Maar dit was het dus! Dit had het zeemansbestaan een man dus te bieden en wij hadden er in elk geval even aan geproefd. Eenmaal in de frisse buitenlucht, het was immers herfst in Argentinie, kwamen we weer een beetje bij zinnen.
Ik realiseerde me nu ook dat dit natuurlijk de poel van verderf was waar m'n vader op gezinspeeld had, zonder het echter te verwoorden. Maar hoe kon hij dat weten? Ik kon me nauwelijks voorstellen dat hij wel eens in dergelijke gelegenheden was geweest. In elk geval niet in Argentinië. Misschien uit boeken? Of wellicht had hij zo'n Franse B-film gezien met blanke slavinnen en zo. Die draaiden toen vaak in de bioscoop, met in de mannelijke hoofdrol ene Raymond Pellegrin of zoiets. En dit meisje met haar prachtige donkere ogen, haar lange zwarte haar en die lieve Spaanse woordjes, zou één van die slechte vrouwen zijn? Kom nou! Die schat?
In al z´n overdreven bezorgdheid dacht m´n vader natuurlijk dat ik daar niet tegen bestand zou zijn. Ja, wellicht verstrikt zou raken in haar wellustige tentakels die ik niet zag of niet wilde zien. Of nog erger, misschien zou ik zelfs wel gebruik maken van haar zondige diensten.
Nou lezer, als m’n vader in z'n leven één keer iets goed heeft ingeschat, was het toen.

Zwaar gefrustreerd liepen we nog wat rond en besloten de volgende avond maar naar het Lunapark te gaan voor wat onschuldiger vermaak. Dat park bevond zich aan de overkant van de 25 de Mayo. Gelukkig liep er nog een bus, anders hadden we het hele eind moeten lopen, voor een taxi hadden we geen geld meer. Terug aan boord hebben we nog een tijdje zitten discussiëren over hoe we aan voldoende geld kwamen om toe te kunnen geven aan de druk die de natuur op ons uit oefende.

De volgende dag wisten we al iets meer. Er waren enkele mogelijkheden. Het smokkelen van in Europa gekochte scheermesjes, in grote aantallen natuurlijk, was een optie. Op Las Palmas kon je grote, aan de hand meelopende, poppen kopen en die in Buenos Aires duur verkopen. In Bremen kocht je voor DM. 7.- (toen ƒ 6,30 of € 2,86) wekkertjes die in Argentinië ƒ 40,- ( € 18,80) opbrachten. Verder konden we natuurlijk onze belastingvrije sigaretten verkopen en zelf shag gaan roken.
Wat we direct konden doen was het volgende. Iets soortgelijks zou ik trouwens later in Oost-Europa heel vaak mee maken. Je ging naar de bank en kocht daar voor guldens, Amerikaanse dollars. Die dollars verkocht je op de zwarte markt voor méér pesos dan de officiële koers. Dan ging je, als buitenlander kon je dat, weer naar de bank en kocht je weer dollars voor de officiële koers, die je weer op de zwarte markt verkocht. Je werd er niet rijk van, maar toch. Probleem was dat we geen startkapitaal hadden.
De volgende avond zijn we, met geleend geld, inderdaad naar het Lunapark geweest. Dat begon trouwens ook al goed. De man achter de kassa bij de ingang, probeerde al direct een wisseltruc op me uit. Hoewel hij me precies voor telde hoeveel ik terug kreeg, bleek toen ik het nakeek dat ik tweehonderd pesos te weinig had. Ik heb ze, na enig aandringen en dreigen met de 'policia', alsnog gehad. Rinus was denk ik een liefhebber van boksen, want na eerst wat plezier te hebben gemaakt in de diverse kermisattracties, hebben we later die avond de Argentijnse selectiewedstrijden voor deelname aan de Olympische Spelen 1960 in Rome, bezocht. Op de terugweg toen we over de 25 de Mayo naar de Retiro liepen, lonkten aan de overkant de respectievelijke Texas- en andere bars. Maar we wisten intussen wat onze plek was en wat ons toekwam.