''WESTEREEMS''

Waar gebeurd

We moesten na het leeg komen in Liverpool opstomen richting Engels kanaal en uitluisteren op Scheveningen Radio. De volgende dag, we zouden net Landsend ronden, hoorden we dat we in de verkeerslijst zaten. Via Scheveningen kregen we bericht dat we naar Rochefort-Sur-Mer aan de Charente moesten om goederen te laden voor Libanon. Verdere instructies zouden door de Agent aan boord gebracht worden. Het weer was goed en we lagen de volgende dag voor La Rochelle om de Loods op te pikken die ons naar Rochefort zou brengen. Het was zaterdagmorgen dat we afmeerden in Rochefort en hoorden van de Agent dat we Surplus stores zouden laden die de NATO achtergelaten hadden toen Frankrijk uit de NATO stapte en die waren opgekocht door een Libanees van Armeense afkomst. Dat was ook de Charteraar Uitkijken was het parool. Dat dachten we tenminste want die dubbele identiteit met zulk een reputatie dat belooft wat. Later kwam ik toch tot de conclusie dat hij ook een ietsie pietsie aan de verkeerde kant van de wet leefde bij tijd en wijle. Maar eerlijk is eerlijk hij heeft ons goed en attent behandeld. Hoewel we toen we in Libanon waren de luiken dicht moesten blijven omdat de vracht (geld) nog overgemaakt moest worden. Zondagmorgen, na een avondje stappen, vertelde de kok me dat er die avond daarvoor twee heren aan boord waren geweest die naar me hadden gevraagd en dat ze deze morgen terug zouden komen. Inderdaad om een uur of halfelf kwamen ze aan boord en stelden zich voor als de Charteraar en zijn Assistent. De achternamen zal ik hier niet noemen omdat die niet van belang zijn maar de Charteraar, waar ik het al over had, heette Raymond. Raymond was ontegenzeggelijk de meest interessante persoonlijkheid in dit gezelschap. Raymond was Persona non grata in Engeland. Hij had daar Casino's gehad en misschien geen belasting betaald of zoiets. Hij was al drie maanden in Frankrijk en had nog nooit geld opgenomen voor levensonderhoud. Als hij geld nodig had dan ging hij naar een Frans casino en speelde daar tot hij 600 dollar omgerekend in Franse franks gewonnen had en dan stopte hij. Als je doorspeelt verlies je vertelde hij ons. Hij speelde altijd in een kwadrant heeft hij ons uitgelegd. Hij kon namelijk de hele roulette uit zijn hoofd en die verdeelde hij in vieren. Hij vertelde ons nog veel meer en hij kon ook veel, was nooit grof en trouw aan zijn Engelse vrouw. Zijn Assistent niet die was als een haan in een kippenhok. Ze vertelden dat ze die goederen gekocht hadden en in Libanon verder wilden verkopen. Goed dat was mijn pakkie an niet wat ze met die rommel wilden doen, we hebben wel meer rotzooi vervoerd waar je nog geen stuiver voor zou willen geven. We dronken koffie en praatten nog wat en ik werd uitgenodigd om met hen te gaan eten in het hotel waar ze logeerden, '' Le Grand Pasja''. Met een goudkleurige Rolls Royce reden we van de kade weg, nagestaard door een verblufte bemanning. In het hotel was ook de verkoper van de te verschepen lading, een Fransman met drukke manieren die geen Engels sprak naar hij ons verzekerde. Tijdens het eten werd gesproken over de te laden goederen en Raymond vroeg of ik genegen was om 10.000.000 sigaretten uit Lissabon te halen. Die kwamen van Rhodesië en waren in beslag genomen. Ze waren nog wel van hem omdat ze in een transitoloods lagen opgeslagen maar hij had niemand die ze wilde kopen. Toentertijd leed Rhodesië onder de economische sancties die ingesteld waren tegen Ian Smith. Ik zei dat ik nog wel een Ier kende die zo'n soort piraat was op de Ierse Oostkust en die ze misschien wel uit Lissabon wilde halen. Hij had een ouwe viskotter. Maar ik kon niets voor Raymond doen, hij dacht dat ik zomaar met mijn schip Lissabon kon binnenlopen en die sigaretten laden en dan doorgaan. Hoelang we er over zouden doen om in Libanon aan te komen. Allemaal een beetje bla-bla en lekker eten. Fruit de la mer en witte wijn. Maar ook dat we Tanger nog moesten aandoen. In die Noord Marokkaanse haven zouden we nog wat bijgeladen. We hebben in Rochefort 4 dagen liggen laden en daar waren oude koelkasten bij en legerschoenen en dozen condooms waaronder van 25 cm lengte. Indrukwekkend. De 1e Meester bekeek de lading ook eens en vroeg aan Raymond wat daar nu aan te verdienen was. Hieraan niks kreeg hij tot antwoordt maar de container die in het midden van het ruim stond bleek van waarde te zijn want als de dokwerkers daar in probeerden te komen werd hij nerveus. Hij werd dan ook rustiger toen de container zodanig door andere lading was ingebouwd dat er geen deur meer open kon. Gedurende de lading werd er al veel gestolen door de arbeiders maar mijn aanbod om de bemanning toezicht te laten houden werd niet nodig geacht en later bleek ook dat op de ladingspapieren geen specificaties stonden en de Stuurman hoefde geen reçu's te tekenen. Het schip kon dus ook niet aansprakelijk gesteld worden. De gehele lading werd gedekt door een B/L waarop stond dat deze uit NATO surplusstores bestond. Toen het schip geladen was en de papieren getekend moesten worden kwam nog een klein incident tevoorschijn. Toen ik de getekende B/L's aan de Agent wilde geven probeerde de verkoper van de lading hem de papieren uit zijn handen te grissen. Hij wist dat die de waarde van zijn lading waren en hij geen geld zou krijgen van de bank als hij die niet overlegde. Maar mijn Agent was vlugger en pikte ze gauw in. De verkoper kreeg te horen dat hij die niet eerder zou krijgen dan wanneer de vracht betaald zou zijn of zeker gesteld op de bank. De vracht, hiermee bedoel ik het geld voor het vervoer. Er werd veel gevloekt in het Frans onderling maar daar ik die taal niet machtig ben ontging me de essentie daarvan maar ik voelde wel aan dat ze elkaar niet zo erg zagen zitten. Vooral Raymond en de Franse verkoper.
Donderdags vertrokken we uit Rochefort en na Tanger zetten we koers naar Libanon. We zouden in Tripoli lossen. Een dag of 6 later kwamen we daar aan. We kwamen zondags ten anker op de rede van Tripoli en 's avonds werden we mee uitgenomen naar Raymond's huis in de buitenwijken van Beiroet. Prachtig huis dat dienst had gedaan als uitvalbasis voor de goudsmokkel naar Japan. Maar dat is een ander verhaal. Die avond dineerden we in het grootste Casino van het Midden Oosten en Raymond won 3000 Libanese ponden. Ik geloof dat ik ook nog maar een verhaal moet schrijven over dat kleurrijke figuur die balanceerde op de rand van kunnen en niet kunnen. Goed de volgende morgen begon het lossen nadat de lading was vrijgegeven doordat de vracht betaald was. Het leek wel kermis aan boord. Een stelletje ongeregeld die normaal aan de bemanning wat probeerden te verdienen kwamen met lege koffers aan boord en vertrokken met volle koffers die sokken en broeken en shirts en kommen en ja god weet wat nog meer bevatten. De container werd ook gelost en naar de wal gebracht. De volgende dag tegen de avond waren we leeggeroofd en klaar voor vertrek. Raymond kwam nog even afscheid nemen maar je kon merken dat hij er niet meer met zijn hoofd bij was. Hoe het afgelopen is met hem. Een jaar later trof mijn eerste machinist op airport Charles de Gaulle de Fransman die de stores aan Raymond had verkocht. De meester vroeg hem of hij nog wel eens wat had gehoord van Raymond. Ja die zat in het gevang in Libanon '' dat crapule'' vertelde hij, maar hij zei niet waarom. Het had iets met die container te maken. Maar wat. Dat blijft voor mij nog steeds een vraag. Wij stoomden op naar Griekenland om een mineraal te laden voor Engeland.