De Bulkers 2

Ik heb nooit met hwtk's gevaren, op de kustvaart was dat de ''meester'' en op onder buitenlandse vlag varende schepen was dat de ''chief engineer'', wat zeker makkelijker uit te spreken was.

Over een van deze brave lieden gaat dit verhaaltje, o.a. de onvergetelijke Chief Scotty.

Scotty was geboren in New Castle, maar verdaagd naar Liverpool, alwaar hij van een zeer verdiend pensioen dacht te gaan rusten, als oud walvisjager en tanker engineer. Dit pensioen was niet te vet en hij besloot, zoals vele collega's nog enige jaren door te varen. Ogden Marine bood deze kans, ik heb enige van deze meestal vervroegd gepensioeneerden hwtk's en gezagvoerders mee gemaakt. Scotty had weinig te doen en een zee van tijd na zijn adminisratie up to date te hebben gemaakt.    

Kwam nooit in de machine kamer, zij het bij vertrek en aankomst, dan zetelde hij in zijn spierwitte overal in de controle room.   De japanse first engineer en wij seconds.(3) konden het best klaren. Deze schepen hadden geen bar, ongebruikelijk op amerikaanse wijze gebouwde schepen (hoewel ik er op twee ervan een bar mocht bouwen op kosten company, samen met de electricien), dus het was hut visites afleggen. Bij chief Scotty was ik altijd welkom na mijn wacht en bracht daar menig gezellig uurtje door, gretig de walvis verhalen innemend, want hij was een uitmuntend verteller. Ook zag ik de ingelijste foto van een dame geflankeerd door een herdershond op zijn bureau staan. Ziende mijn belangstelling, merkte hij op: Thats my wife and my dog.... the one with the clothes on is my wife. En enige wiskys later.....ze denkt dat ze ooit begraven word in scotland, maar ze gaat mooi op de mantlepiece (schoorsteenmantel) in liverpool. Ja hij kon het mooi vertellen. 

In de haven gelegen kwam ik in de machinekamer en een onaangename stank kwam me tegemoet. Naderbij gekomen zag ik nr One en zijn helpers bij de geopende stronttank, met een grijnzende first engineer op veilige afstand. Op mijn vraag zei hij: onze chief heeft gisteren avond zijn boven gebit uitgekotst in zijn w.c. en belooft twee dozen bier aan de fitters als ze het kunnen vinden.   

Na enige tijd vissen met een krom schepje werd het bijtertje gevonden en geduchtig afgespoeld onder een waterstraal, wij naar boven met nr One voorop als eerlijke vinder en om de prijs in ontvangst te nemen.Wat was Scotty blij, hij stak het gelijk op zijn plaats, eventueele bacteriën weg spoelend met een half glas JW..

Scotty was blij, we gingen naar Brisbane in Australie en zijn aldaar wonende zuster zou hem opwachten, hij had deze in jaaaren niet gezien.Tijdens deze lange reis en onder het genot van enige JW'S vertelde ik hem dat de chinezen de hele machinekamer in een ''rustige groene kleur'' aan het tjetten waren, en ja hoor nog die zelfde namiddag kwam hij tòch maar even koekeloeren. Daarna hem niet meer beneden gezien, alleen bij aanlopen Brisbane, deze keer in khaky dress, en bij ''finnish engine'', stoof hij op weg naar de valreep. Ik hoorde later van mijn collega's, dat het daar helemaal fout ging. Scotty zag zijn zus op de kade en besloot wuivend de nog niet opgetuigde valreep af te lopen, vergetend dat deze nog niet boven de kade hing, ook het nog schuine platformpje onderaan hielp niet goed voor de afremming, dus onze chief belandde met een luide plons tussen kaai en schip, alwaar hij rustig drijvende mèt bril en gebit op hulp wachtte.

Deze werd geboden door onze te water gesprongen oillers, die hem op het droge hielpen, de begroeting van zusje lief was alsnog spontaan.(wordt vervolgd)