OOST-WEST (1)

Kerstmis 1967, we zijn met de Tampa (ex Steenbergen) met een lading ruwe suiker onderweg van Venezuela naar Baton Rouge. ETA Baton Rouge 28-12-1967. Kerst wordt op een gepaste manier gevierd in de golf van Mexico, een extra hapje een borreltje extra. Na het avondeten ga ik te kooi, want om 00.00 moet ik weer op wacht. Voel me niet echt lekker en krijg de bibbers, het hele lichaam doet van alles behalve wat het moet doen. Onze Ouwe neemt poolshoogte maar weet er ook geen raad mee. Bij aankomst Baton Rouge als een speer naar een Medisch centrum. Een routine onderzoek, doet de dienstdoende arts besluiten mij door te sturen naar het Our Lady of the Lake Hospital. Een algeheel onderzoek geeft geen uitsluitsel, maar moet wel blijven, in bed en er niet meer uit, dit vanwege de claim cultuur in de States. De 29ste moet echter de Tampa varen, onze Ouwe besluit zonder stuurman te vertrekken naar Rio Haina en zal daar de situatie bezien. Het is een bizar gezicht om vanuit je bed, je bootje voorbij te zien gaan, bij mij ligt er een koffer sinaasappelen onder mijn bed en wat kleren, op de rivier klinkt een saluut van drie keer lang. Een half uur later komt de arts me vertellen dat er sprake is van een virus, w.s. opgelopen door een muskietenbeet. Een kuur pillen zal de boel verhelpen en de volgende dag mag ik gelukkig uit die fabriek. De agent had een motel geregeld, daar kon ik een paar dagen blijven om vervolgens met het vliegtuig achter het schip aan te reizen.

Hier begint het OOST-WEST verhaal, de koude oorlog die toen nog in volle hevigheid woedde. Nog geen uurtje in het Motel wordt er op de deur geklopt, een kleerkast staat voor de deur, toont zijn pasje" CIA ",en stormt naar binnen. U bent illegaal in het land, komt u maar even mee. Mijn verweer en de suggestie om de agent even te bellen maakt absoluut geen indruk. "MEE". Uw papieren meenemen.uit! Aangekomen op het plaatselijke CIA kantoor, begon het pas echt.

Wat deed ik hier? Dat werd ter kennisname aangenomen, maar werd er gezegd zulke verhalen horen we meer. Waarom bent u niet aangemeld? Dat was een verzuim van de agent! Niets mee te maken u bent niet aangemeld! Uw papieren graag! Op tafel kwamen mijn Paspoort en Monsterboekje, dat laatste deed de deur dicht. Mijn monsterboekje stond namelijk vol met Russische stempels, uit de tijd dat ik wekelijks met de Ubbergen in Klaipeda kwam.

Onmiddellijk werd er een maatje bij geroepen. De vragen gingen door, op dit punt had ik iets over me van ik zal je helpen. Waarom was u zo vaak in de USSR, nou dat was duidelijk, dacht ik. Wat vindt u van de USSR, mijn antwoord : Een prachtig land met hele aardige mensen en een systeem dat indien het volgens de letters van het Communisme uitgevoerd zou worden, perfect zou zijn.

Dat had ik beter niet kunnen zeggen, maar ik had tijd zat dus, het vragen spel duurde nog enkele uren. De uitkomst was een begeleide naar het motel, een verbod om van mijn kamer te gaan en vier maal per 24 uur controle. Nieuwjaars dag zou ik afgehaald worden om op het vliegtuig gezet te worden, papieren werden zolang achter gehouden.

Zo werd het nieuwjaarsdag, de kleerkast verscheen, in de auto handboeien om, naar het vliegveld, gelijk het vliegtuig in onder begeleiding een vlucht naar Miami. In Miami mocht ik even relaxen onder begeleiding om vervolgens op het vliegtuig naar San Juan(Puerto Rico gezet te worden, met tussenstop te Montego Bay. Mijn papieren werden aan de Gezagvoerder van het vliegtuig overhandigd. Op San Juan werd ik opgevangen door een plaatselijke kleerkast die me naar een hotel bracht, alwaar hij de nacht voor de deur doorbracht. De volgende ochtend werd ik op een KLM toestel gezet die met een twintigtal stewardessen en ondergetekende een tussenvlucht van San Juan naar Sant Domingo deed.

Eenmaal in de lucht kwam de Ouwe van het toestel met een grote smile op zijn face mijn papieren brengen,de stewardessen maakten de doorstane ellende meer dan goed. Het gevolg van dit gebeuren was echter wel dat ik een jaar de wal niet opkon in de States en jawel waar halen ze de moed vandaan, tot vijf jaar na het gebeurde ,jaarlijks een brief kreeg van de USA Immigration of ik nog bestond, waar ik het laatste jaar zoal geweest was etc.

Uiteraard verdwenen die brieven linea recta in de prullenbak Het was de tijd waar de koude oorlog tot gekte verheven was in Oost en West. Over Oost een volgende keer.

Huug Pieterse