Hoofdstuk 4

De Berging van de Metula

De rede van Valparaiso, hoge bergen op de achtergrond, en een aangename temperatuur.
Er kwam een bootje aan met de nodige proviand, en onze loods voor de Straat.
Ook kwamen er warme kleren mee, daar de meesten van ons alleen gerekend hadden op tropische weersomstandigheden, en bij de Kaap momenteel Koning Winter heeste.
Eenmaal alles aan boord ging de reis verder.
Een goeie week later gingen we de Noordelijke ingang van de straat binnen, zeer imposant, zo tussen de bergen.
De hele week was de temperatuur dagelijks merkbaar gedaald, en nu was het al ronduit koud!
Op de omringende bergen lag sneeuw, en nadat we een dag tussen de bergen hadden gevaren, wat erg rustig was, geen deining, werden we opgeschrikt door een daverende knal!
We waren op een groot stuk ijs gevaren! Een schots ter grootte van een flinke sloep dreef m'n patrijspoort voorbij, dit was een stuk van een nabijgelegen gletscher.
Nader inspectie leerde dat de Salvor er geen fatale schade door had opgelopen, en de reis werd voortgezet.
Enkele dagen later kwamen we aan in Punta Arenas.
Dit is de meest zuidelijke stad van de wereld. Een paar duizend inwoners, en een lange lospier.
Hier legden we aan, en namen water, brandstof en proviand aan boord voor de Zwarte Zee, die al bij het Job de “Metula” was.
Eenmaal alles aan boord zetten we de reis voort naar de Zwarte en de Metula.Een dag later waren we er eindelijk.

Het Job:
De Metula was een mammoettanker van de Shell, die onderweg was van de Perzische Golf naar de westkust van de States.
De reis van deze tanker had al de nodige vertraging opgelopen, en ze had orders gekregen van de maatschappij om niet OM de Kaap te varen, maar de aanmerkelijk kortere route door de straat te nemen, ondanks de gevaren die hieraan verbonden waren.
De stromen in de “Narrows” kunnen oplopen tot wel 9 mijl, en een tanker van dat formaat heeft een snelheid door het water nodig van minimaal 7 mijl, dus om een beetje manoeuvreerbaar te blijven was de Metula met 15 a 16 knopen de Narrows doorgedenderd!
Dit resulteerde erin dat zij uit de bocht vloog bij de tweede Narrow, en hier met 15 knopen aan de grond denderde. Het resultaat hiervan was dat bijna heel de bodem er onderuit lag, en de schroef nog maar een rudimentair stompje was.
Ze had al enige duizenden tonnen van haar lading verloren, en die was door heel de straat aan de kust gedreven.
Aan ons de taak, om de Metula leeg te pompen in een andere tanker, haar weer drijvend te maken, en af te voeren naar de sloop.

Bij de Metula aangekomen gingen we opzij bij de Zwarte, en gaven Post, proviand, water en brandstof over.
De Kapiteins, Jaap Slotboom van de Zwarte, en Bolle Piet van de Salvor, en bergingsleider Hans Walenkamp overlegden onder het genot van een borreltje de situatie en maakten een plan de campagne.
Er werden pompen overgezet op de Metula, en ander bergingsmateriaal. Enfin het werd een drukke tijd.
Besloten werd, dat de Zwarte bij de Metula zou blijven, en de Salvor het boodschappenbootje zou worden.
Zodoende kregen we de tijd om het stadje Punta Arenas eens beter te verkennen.
Dit leidde nog tot wat spannende situaties, want in Chili was pas de revolutie geweest, en president Allende afgezet. Dus heerste er nog een avondklok tot 10 uur ’s avonds.
Na die tijd werd je, als je op straat kwam in je nek gegrepen en in de bajes geslingerd!!!!
Om 6 uur ’s morgens mocht je je reis dan weer voortzetten!
Veel gewone kroegen waren er niet, maar wel de nodige bordelen, en het voorgaande resulteerde erin dat we vaak de nacht in het bordeel doorbrachten.
We werden er geziene gasten, mede doordat we met Yankeedollars betaalden!!
Een leuke anekdote wil ik de lezers niet onthouden:
Op zekere avond waren de Koksmaat en de O.G. de wal opgeweest, en waren door de plaatselijke Pisco danig in de lorum.
Zij moesten de volgende morgen weer om 6 uur aan boord zijn om brood te bakken en het ontbijt klaar te maken, maar waren door de lieve meisjes de tijd uit het oog verloren.
Om een uur of halftwaalf gingen zij de deur uit en liepen al gauw in de armen van een patrouille.
Ze werden op “gunpoint” staande gehouden, in rap Spaans aangesproken, en gesommeerd de patrouillewagen in te stappen.
De koksmaat was echter zover heen dat hij de ernst van de situatie niet helemaal begreep, en pakte de loop van het machinegeweer vast.
Na een hoop heen en weer gepraat en geschreeuw, werden zij dan toch naar de kazerne afgevoerd, waar iemand zat die een beetje Engels sprak.
Toen het eenmaaal duidelijk werd dat zij hoorden bij de mensen die hen van de Metula af moesten helpen, werden zij als helden behandeld, en kregen een lift naar boord!!
De volgende dag kreeg de kapitein een bezoekje van de bevelhebber van het plaatselijke bataljon, en werd hem verzocht ons ervan te doordringen dat het de volgende keer wel eens slechter af zou kunnen lopen!!

Op een van onze “boodschappenreisjes” kregen we te maken met een zgn. Carterexplosie!
Een van de zuigers van onze hoofdmotor liep vast in zijn cilinder, en maakte dat de motor er abrupt mee stopte. Dit genereerde zoveel energie, dat de oliedampen in het carter van de motor tot ontploffing kwam.
Het toeval wilde, dat de Olieman van de wacht net op dat moment de kleppen aan het smeren was.
Lijkbleek kwam hij van tussen de motoren het trapje afgerend! En direct door naar boven naar dek!! Hij was zeker een half uur niet aanspreekbaar!
We waren op dat moment net onderweg naar de Metula, en we zetten onze reis voort op ėėn motor. We begonnen direct nadat de andere motor afgekoeld was deze te demonteren, en kwamen tot de conclusie dat de zuiger zichzelf had vastgelast, en dus als een geheel met drijfstang en voering gedemonteerd moest worden.
Toen begon het karwei van het losmaken van deze twee, want we hadden de drijfstang nodig, die erin zat.
Dit lukte pas, nadat we de hele voering overlangs hadden doorgeslepen, en zo uiteindelijk het geheel uit elkaar hadden gehaald.
Hierna konden we alles weer in elkaar gaan zetten, en proefdraaien, dit alles met succes.

In de weken na onze aankomst kwamen er per vliegtuig een heleboel andere mensen aan die moesten assisteren bij de berging.
Mensen van Smit-Tak, van een kleine Amerikaanse bergingsmaatschappij, die werkten met zgn.”Flightpumps”.
Heel listige dompelpompen, die verpakt waren in kleine containers, waar een diesel hydroliek aggregaat een pomp en de nodige slangen inzaten. Deze units leverden veel problemen op, gingen vaak stuk, etc. Maar ALS ze werkten, dan gingen ze ook tekeer als beesten, en deden met ėėn pomp meer dan wij met al onze kleine hatzjes samen!
Na een paar weken arriveerde er ook een Japanse zeesleper, de “North Sea”, om ons met het vlottrekken te assisteren.
Wij natuurlijk allemaal bij onze “conculega” op bezoek, om hun schip te “bespioneren”.
Het waren heel goede gastheren, en ze hadden heel veel Sakė, de rest laat zich raden!
Het was een splinternieuw schip van zo’n 9000 PK, maar de layout ervan was niet erg logisch. Vooral de werkboot op het achterdek en de grote laadboom in de achtermast deden ons de wenkbrauwen fronsen.
Ook de hoogte van de plafonds en deuren kostte menigeen een duivenei op de kop!
Later bleek dat hun werkboot erg veel goede diensten kon bewijzen, hij was veel sneller en zeewaardiger dan onze eigen werksloepen, het geen zeker in het vaak voorkomend slechte weer een uitkomst bleek.

Na een week of acht bij de Metula naderde de aflosdatum. Iedereen keek uit naar het verlossende telegram!

Toen dit eindelijk kwam, was het met gemengde gevoelens dat ik de inhoud ervan las. Iedereen werd afgelost, behalve ik!!
Als pleister op de wonde promoveerde ik echter van leerling Machinist naar derde Machinist!
Ik had intussen al mijn kamp op de Metula opgeslagen, om hier onze pompjes in de gaten te houden en meer van dat soort zaken.
Maar toen die boodschap kwam heb ik op de Salvor een klein afscheids- / promotiefeestje gegeven.
De ouwe ploeg ging, en de nieuwe arriveerde, en ik verhuisde mijn bullen naar de derde machinisten hut.
Mijn post op de Metula werd overgenomen door de nieuwe leerling, en ik maakte kennis met mijn eerste “ ondergeschikte”, Twiggy, een graatmagere Olieman van een jaar of veertig.
Al snel bleek dat Twiggy alleen in zijn borreltje spoog om te voorkomen dat een ander ervan zou drinken, en ging hij nadat hij op wacht kwam ergens achter een pomp op een warm plekje zijn roes uitslapen!
Dat kwam erop neer, dat ik behalve mijn eigen werk ook het zijne moest doen!
De eerste keer deed ik dit zonder morren, en stuurde ik hem naar bed voor de tweede op wacht kwam, maar liet hem bij de brunch weten dat ik dit niet voor gewoonte ging houden.
Echter toen hij om 12 uur ’s nachts weer als een balletje op wacht kwam, (nadat de hoofdmachinist al naar boven was gegaan) heb ik hem in niet mis te verstane bewoording duidelijk gemaakt, dat de volgende keer hij zich bij de Hoofdmachinist mocht melden.
Ik heb de verdere reis met Twiggy geen problemen meer gehad, hoewel hij in het weekend wel verdacht uit mijn buurt bleef!
Ongeveer twee weken na de ploegwissel was alle olie overgepompt naar de “Bergeland”, een Noorse tanker die was ingehuurd voor de klus, en konden we gaan beginnen met het leegblazen van de tanken.
Hier gebruikten we een compressor voor, die het water door de kapotte bodem terug drukte, door lucht in de aan de bovenkant hermetisch gesloten tanks te persen.
Toen de helft van het water eruit was, werden de slepers vastgemaakt.
De Zwarte Zee en de North sea voor, en de Smit Salvor aan het achterschip.
Dit was om niet voor verrassingen te komen te staan, als het schip plotseling los zou komen.
Na nog een paar dagen pompen en lucht inblazen was het grote moment daar!
Ze kwam los! Gelukkig was het net kenterend tij, zodat we niet al te veel moeite met haar hadden, en konden we haar veilig naar en andere locatie brengen, waar ze ten anker ging, en weer aan de grond werd gezet.
Hier kon de rest van de lading worden overgepompt.
Dit was voor mij ook gelijk het einde van deze berging, want toen ze eenmaal los was, en ten anker lag kon de Salvor vertrekken.
We gingen na bunkeren in Punta Arenas op ėėn motor economische vaart terug naar Curaçao, waar ik werd afgelost en op huis aan kon. Zo had ik deze reis een keurig rondje Zuid Amerika gedaan.