FOTOGRAAF AAN BOORD

We hebben een fotograaf aan boord, de hofmeester heeft zijn hele uitrusting mee aan boord genomen en een lege hut als donkere kamer ingericht.

Regelmatig laat hij ons de resultaten van zijn hobby bewonderen.

Van alle officieren heeft hij een portret in vol ornaat gemaakt.

Pet op de voorgrond en één mouw met strepen goed zichtbaar.

Ook de rest van de bemanning ontkomt niet aan zijn lens en er wordt menig plaatje op de werkvloer geschoten, zelf hadden wij eens toen z’n camera  onbeheerd op tafel lag, een plaatje geschoten van een matroos die een paar ogen op zijn kont had laten tatoeëren,.

Daar was hij erg boos over maar het resultaat wel afgedrukt.

Op een dag komt hij in de messroom vragen of er iemand is die nog foto’s te ontwikkelen heeft, het moet wel een zwart/wit rolletje zijn.

De kapitein wil er graag een keer bij zijn als hij foto’s ontwikkelt en zelf heeft hij niets meer, voor deze ene keer is hij bereid een filmpje van iemand anders te gebruiken.

Ik ga naar mijn hut en haal een filmpje op, dat het nog niet gebruikt is hoeft hij niet te weten.

Wel vraag ik of ik ook aanwezig mag zijn bij de voorstelling en dat wordt grootmoedig toe gestaan, als ik maar niet in de weg ga zitten want er is niet veel ruimte.

In het donker wordt er begonnen en al gauw gaat er iets mis, het filmpje wordt uit de cassette gehaald en valt op de grond.

Met zijn drieën kruipen we over de vloer om het terug te vinden en dat lukt na een tijdje.

Als het filmpje eindelijk in de ontwikkelaar zit mag er een rood lampje aan en de opmerkingen daar over worden niet gewaardeerd.

Als uiteindelijk het resultaat zichtbaar wordt, een zwarte strook, is hij radeloos en begrijpt niet hoe dat mogelijk is, ik maak voor de show een hoop misbaar over mijn mislukte rolletje.

De kapitein waarmee ik al menig reisje heb gemaakt kijkt me onderzoekend aan, schud zijn hoofd en verlaat zijn gezicht strak in de plooi houdend snel het toneel.