Beste lezers,
Namens de familie wil ik iedereen bedanken voor de reacties die wij hebben ontvangen na het overlijden van Cees de Neef.
Uit de reacties hebben wij als familie begrepen dat Cees ook op het internet een markante persoonlijkheid is geworden.
Zijn verhalen zullen door een ieder gemist worden.
Hieronder heb ik behalve de foto's van het afscheid van Cees in het crematorium ook zijn laatste kronkel, die hij enkele weken voor zijn overlijden schreef en de toespraak van zijn zoon opgenomen.
Namens de familie,
Huib van ’t Hoff
"De laatste kronkel van Nelis
Met extra glazen ogen, valse kiezen en een Hilversum drie,
Hield ik het oud worden aardig onder de knie.
Steeds vaker ging ik ’s middags een tukje maken,
Al was het alleen maar om niet totaal oververmoeid te raken.
Langzaam maar zeker trad een constante vermoeidheid in,
Dat was van het heengaan, slechts het eerste begin.
De gedachte, voor mij hoeft het niet meer, komt altijd nog te vroeg,
Maar op een gegeven moment is het toch heus wel genoeg.
De geest is nog jong, maar het lichaam raakt versleten,
Dat ga je beseffen terwijl je het al jaren heb geweten.
Je zou eigenlijk een grote beurt moeten krijgen,
Gewrichten doorsmeren, spieren verjongen tot veerkrachtige twijgen
Helaas is de wetenschap nog niet zo ver gevorderd,
Gelukkig maar want dan zou er heel wat worden aangemodderd.
De natuur heeft ons geschapen zoals wij zijn,
Dat voel ik steeds meer aan dat lichaam van mijn.
Er komt langzaam maar zeker een tijd, dan is het op,
Voor achteloze tijdgenoten een onverwachte strop.
Dan geeft op het goede moment de rikketikker de geest,
En zeg je tegen jezelf: "Cees het is mooi geweest!"
Nelis"
Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan.
"Lieve mensen,
Wij zijn hier vandaag bijeen om afscheid te nemen van een merkwaardige man. Zonder te willen vervallen in van die "zo’ne goeie hebben wij nog nooit gehad" verhalen of hem op een voetstuk te willen plaatsen denk ik dat we het er met zijn allen over eens kunnen zijn dat hij niet het type was waarvan er 13 in het bekende dozijn gaan.
Cornelis de Neef, bij sommigen bekend als De neus, de parkiet, grote Opa, Ouwe Cees en recentelijk zijn zelf aangenomen alias Nelis, was een man die vooral na het overlijden van zijn geliefde Betty, 7 jaar geleden vaker over de meer sentimentele waarden van het leven is gaan nadenken.
Er zijn momenten geweest waarop Malise en/of ik hem in onze jongere jaren met alle plezier de nek wel hadden kunnen wringen maar gaandeweg hebben wij begrip en waardering voor hem gekregen. Zeker voor de manier waarop hij na het overlijden van onze moeder heeft voortgeleefd met zijn interesse voor alles en iedereen.
Ook omdat hij in zijn nadagen toegaf fouten te hebben gemaakt (wat overigens heel lastig is voor een de Neef) zoals bijvoorbeeld het feit dat hij zijn vrouw en haar twee koters ruim 20 jaar heeft laten inwonen bij zijn moeder. Het moet niet eenvoudig zijn geweest voor een jonge moeder altijd zo’n regelneef op haar lip te hebben, nooit haar kinderen helemaal voor zichzelf te hebben.
Zoals jullie allemaal uit zijn zelf samengestelde overlijdensbericht hebben kunnen opmaken is verdriet niet op zijn plaats.
Wat wel op zijn plaats is, is echter de schrik van het kort na zijn 85e verjaardag uitstappen van die ouwe op de manier waarop hij altijd had gehoopt: geen ziekbed, geen aftakeling, geen gedoe met medicijnen, reanimatie en dergelijke maar pats, boem de pijp uit.
Achteraf hadden we iets moeten vermoeden toen bijvoorbeeld zijn kleindochter Ingrid hem onlangs trots vertelde dat hij in Oktober Overgrootvader zou worden en hij reageerde met: Nou als ik dat maar haal.
Ook de zo juist voorgelezen laatste kronkel van Nelis die hij als "afscheidsboodschap" aan de bezoekers van zijn 85e verjaardagsbijeenkomst meegaf, had op zijn minst een 15 Watt pitje moeten ontsteken.
Maar ja, mensen op leeftijd hebben wel eens meer een dipje en toen ik tegen hem zei; "hé ouwe, wat is dit nu voor onzin we gaan gewoon op naar de negentig", reageerde hij met "ach je weet maar nooit".
Reeds een jaar of 5 geleden had hij al een epistel van 3 A4tjes opgesteld hoe het e.e.a. moest worden geregeld als hij zou overlijden. Hij wilde geen kijkdag want lijkje gapen had ie een hekel aan en, aangezien hij bloot op deze aardkloot gekomen was, mocht hij er wat hem betreft zo ook weer af.
Wij hebben echter gemeend dat het wat netter was hem gekleed in zijn grijze broek met blauwe blazer met daarop zijn oorlogslinten in, zoals hij dat zelf placht te noemen, zijn houten demi te leggen.
Hij had ook een hekel aan uitvaarten zonder bloemen en alhoewel hij er van overtuigd was dat vooral de bloemistenbranche er wel bij vaart en dat ze hooguit een half uurtje voor iedereen zichtbaar op de kist liggen, wilde hij graag in een bloemenzee afscheid nemen van het aardse bestaan. Gezien de hoeveelheid bloemen die om zijn kist liggen zal hij daar zeker geen klachten over hebben.
Gelieve overigens ook nota te nemen van de bloemen aan de voet van zijn kist welke hij zelf voor deze gelegenheid een paar jaar geleden al had besteld en betaald. Deze bloemengroet is voor jullie allen als dank voor de liefde, vriendschap en steun die hij in de loop der jaren heeft mogen ontvangen.
In dat zelfde epistel was hij helemaal lyrisch over de technologische revolutie die hij heeft mogen meemaken. Hij repte over de T Ford, Tripple expansie machines, de Diesel motoren op "zijn" Dalerdijk, over de fijnste jaren van zijn leven bij Weir en de unieke boegschroef die hij daar heeft mogen ontwikkelen en beproeven. Over al die toffe collega’s die hij daar had, de Kanaal tunnel, de eerste mens op de maan en dat hij met een griffel heeft leren schrijven en uiteindelijk op een PC zijn eigen laatste groet aan ons mocht samenstellen.
Als opgroeiende tiener kreeg ik en naar ik begrijp ook Malise af en toe het lazarus van hem als hij weer eens begon te zeuren over de "degeneratie van het blanke ras". Even voor de goede orde hij was zeker geen racist maar wilde daarmee aangeven dat de normen en waarden in Nederland en, in wat wij de beschaafde wereld plegen te noemen, steeds verder begonnen af te glijden.
Later ben ik in gaan zien dat hij behept was met wat tegenwoordig lange termijn visie wordt genoemd en ik heb hem in de afgelopen jaren dan ook vaak gezegd ouwe, je had gelijk.
Alhoewel een vergelijking met Cees de Neef en Pim de Nicht niet direct voor de hand liggend is, is het toch wel frappant dat de eerst genoemde in zijn eerder vermelde instructies mijmert over het feit dat je in elkaar geschopt kunt worden wanneer je bijvoorbeeld een opmerking maakt over asociaal gedrag van een ander. Dat was 5 jaar geleden en, zoals we bij Pim Fortuyn hebben gezien, is simpelweg in elkaar schoppen heden ten dage niet genoeg.
Als iedereen in dit land naar de normen en waarden van mijn vader zou leven zouden mensen als bijvoorbeeld Pim Fortuyn, Meindert Tjoelkert, Maartje Piek, Daniel van Cotthem, Nienke Kleiss en ga zo maar een tijdje door nu nog leven en zouden de binnensteden van Rotterdam & Amsterdam niet door zich voetbalsupporter noemende randdebielen in een puinhoop veranderd zijn. Over de degeneratie van het blanke ras gesproken.
Ook de te spelen muziek heeft hij zelf opgegeven en met name het mopje wat zodadelijk ten gehore wordt gebracht mag gerust als zijn lijflied worden beschouwd: My way.
Niet de originele versie van Old blue eyes Sinatra want die is volgens zijn zeggen niet goed te verstaan maar van Matt Monroe (en ja, eerlijk is eerlijk, we hebben heel even aan Herman Brood gedacht). Bij het laatste couplet (welke ook in de kaart staat) wilde hij dat de familie rond de kist ging staan en na het verstommen van de muziek de zaal zou verlaten.
Sorry ouwe dit is de laatste keer dat mijn zus en ik, en dit keer collectief met onze wederhelften én ons kroost, een zekere mate van ongehoorzaamheid gaan betrachten.
Wij blijven daarom lekker zitten tot iedereen langs je kist is gedefileerd zodat ze vast aan de gebruikelijke koffie en het al even gebruikelijke plakje cake kunnen beginnen.
Als we zover zijn, komen wij wel achterop.
Nelis is tot het laatse toe gelukkig helder van geest en redelijk fit gebleven en was geenzins hulpbehoevend (de gedachte alleen al). Middels zijn eigen bloemstuk bedankt hij iedereen voor jullie bijdrage aan zijn kleurrijke leven maar ik wil graag mede namens zijn nazaten daar 2 bijzondere bedankjes aan toevoegen.
Allereerst zijn trouwe 4 voeter Rex die hem achteraf en tot ieders verbazing toch overleefd heeft. Naar zijn eigen zeggen had hij er zonder Rex na het overlijden van Betty aan onderdoor gegaan. Onder andere het moeten zorgen voor dat beest heeft hem op de been gehouden. Rex is nu liefdevol opgenomen door Kevin, Jacolien en hun 3 katten.
Ten tweede wil ik Aart en Bep vd Vliet bedanken voor het bewijzen dat een goede buur beter is dan een verre vriend. Ik weet dat hij met Aart wat afgeouwehoerd heeft over de Dalerdijk, Holland Amerika Lijn, watergesmeerde lagers op glandloze Turbofeeders, stoommachinetjes met Hackworth schaarbewegingen (wat dat dan in hemelsnaam mag wezen), dat hij in de oorlog is getorpedeerd en wat dies meer zij. Doordat jullie bijna dagelijks met hem omgingen zal de stilte, welke nu letterlijk en figuurlijk valt, voor jullie minstens net zo moeilijk zijn te verwerken als voor zijn nazaten.
Tot slot citeer ik graag uit ouwe Cees zijn eigen werk: Ik ben op begrafenissen geweest waar de een of andere idioot tegen de kist ging staan smoezen en ik heb daar inwendig om moeten lachen. Ik wens geen sprekers die tegen mijn stoffelijk overschot gaan staan zwammen, ik hoor ze toch niet meer.
In de stille hoop dat je, wat dat laatste betreft, dit keer nou eens geen gelijk heb neem ik aan dat je het mij niet euvel duidt dat dit prevelementje me, met ons aller instemming en naar je eigen levensstijl, effe van het hart moest.
Ouwe, er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan. Dat laatste is voor jou nu gekomen. Trossen los, volle kracht vooruit en een goede vaart. En, als je inderdaad de geliefden die je zijn voorgegaan ontmoet, doe ze de groeten van ons allemaal."